Beste Karel, beste Bart,

Jullie kijken uit naar mijn reactie op jullie nieuwe Weekblad, schrijven jullie in jullie nieuwe Weekblad. Daarom zal ik jullie mijn oordeel niet onthouden. Maar ik houd het kort, hoor.

DS Weekblad is niets meer dan een hoop matige columns en gepikte lijstjes, enkele interviews met wel zéér usual suspects en wat bravige reportages.

Als ik enige verwachtingen had gehad, zou ik diep teleurgesteld zijn. Maar maak je geen zorgen: dat is niet het geval.

Zo, ik hoop dat jullie iets hebben aan mijn reactie, waar jullie zo naar uitkeken. Laten jullie me weten wat de adverteerders ervan vonden?

Groeten,

Emile

Een teken aan de wand

Een tijdje geleden sprak ik met een vriend die zijn boterham verdient als communicatieboy bij een bedrijf dat op dat moment tamelijk in de problemen zat. Ik vroeg hem hoe de zaken ervoor stonden, en of het een beetje lukte om te communiceren terwijl zijn werkgever zo lag te spartelen.

“Ach,” antwoordde hij, “dat valt wel mee. Morgen houden we bijvoorbeeld een persconferentie.”
“Wacht even,” dacht ik luidop, “jullie zitten met een groot probleem, jullie weten nog niet waar dat probleem vandaan komt, jullie weten al helemaal niet hoe jullie het gaan oplossen en intussen voert de concurrentie een bikkelhard offensief.”
“Dat is een perfecte samenvatting”, knikte mijn vriend, blij dat er blijkbaar toch iets was blijven hangen van zijn eeuwige klaagzangen op café.
“Waarom organiseren jullie dan een persconferentie?” vroeg ik.
“Omdat we iéts moeten doen tegen de oprukkende concurrentie”, verklaarde hij.
“Maar jullie zullen de grond ingeboord worden door de journalisten!” wierp ik op. “Die persconferentie gaat zich tégen jullie keren!”
“Ik ben er zeker van dat het helemaal in orde komt met die persconferentie”, zo zei mijn vriend. “Niet omdat ik vertrouwen heb in de situatie — mijn god, ik weet hoe rampzalig de situatie is —, maar omdat ik het volste vertrouwen heb in de middelmatigheid van de journalisten.”

(Toen ik hem enkele dagen na die persconferentie opnieuw zag, moest ik tot mijn spijt hem en zijn triomfantelijke grijns gelijk geven.)

Verlatingsdrang

Over het buitensmijten van Karl van den Broeck gesproken: wist u eigenlijk überhaupt al dat Karl van den Broeck buitengesjot was door Knack? Nee, wellicht niet en dat verbaast ons niet, want Knack zelf heeft dat niet bepaald uitgebreid rondgebazuind. Karl zelf ook niet.

Op zich verrast het niets, natuurlijk. Roularta wordt door ex-werknemers omschreven als een radioactieve krabbenmand. Het personeelsbeleid is huiveringwekkend, en wel omdat het in feite gewoon niet bestaat. Maar zelfs bij Roularta weten ze dat er grofweg zijn er drie manieren zijn om een hoofdredacteur buiten te stampen.

Ofwel eer je hem overdadig, met vervelende afscheidsinterviews en lange, beschouwende stukken over zijn onmisbare bijdrage aan de volwassenwording van het Vlaamse medialandschap. Dat is pijnlijk. Ofwel bazuin je via informele kanalen rond wat een talentloze blaaskaak hij was en hoeveel schade hij  heeft aangericht. Dat is nog veel pijnlijker.

De derde manier is echter om het af te doen als een fait divers. U moet voor de grap eens proberen in de Knack van 27 juli de mededeling over van den Broeck zijn ontslag te vinden. Als u het na twee uur verwoed bladeren nog niet gevonden hebt: vrees niet, dat is normaal. De mededeling staat op pagina 24, in de rechterbenedenhoek, onder een artikel dat als bladvullertje dient. Pijnlijker kunnen wij het niet bedenken.

Op pagina 24 zeg. Onder een interview met de Werkgroep Kleuterscholen. Komaan Rik, zó erg kan het toch niet geweest zijn?

Alles heeft zijn waarde en alles heeft zijn tijd

In de New York Review of Books, in het algemeen een interessant magazine, lezen wij een artikel van Edward Mendelson. Hij bespreekt, klaarblijkelijk naar aanleiding van de film Helvetica, het lettertype Helvetica. Helvetica is misschien het beroemdste lettertype ter wereld en de film is zeker aardig, maar even zeker ook te lang — daarover zijn wij het eens met Mendelson.

Over bijna al de rest niet. Mendelson verkettert Helvetica. Voor hem is Helvetica niet minder dan een totalitaire vijand die elk individualisme wil verpletteren. Even lijkt hij zelfs op weg om elke schreefloze letter te vervloeken. Hij valt ontwerpers aan die meer met theorie dan met praktijk bezig zijn, maar gaat dan zo op in zijn eigen theorie daarover, dat hij de praktijk van Helvetica uit het oog verliest.

De grenzen van mijn tolerantie

Bij mijn volledige platencollectie van Hugo Matthysen, bij mijn stukgelezen exemplaar van Vonneguts Slapstick, ja bij alle flessen drank in mijn kelder zweer ik u:

De volgende die ik betrap op het gebruiken van de vervloekte woordspeling ‘hart tegen hard’, spijker ik ongenadig met zijn kloten tegen de voordeur, om hem daar urenlang en onvermoeibaar met roestige pinnekesdraad te kastijden. Het zal dan hard tegen hard zijn.

Ook beoefenaars van ‘oud maar niet out’, ‘(h)eerlijk’ en het tegenwoordig modieuze ‘de Seefhoek is geen safe-hoek’ letten maar beter op hun tellen.

De waarheid over Walter Pauli, De Morgen en Knack

Nick Davies heeft gelijk: over sommige zaken, met name de media zelf, wordt nauwelijks gesproken in de media. Ja, natuurlijk wel over stijgende leescijfers, nieuwe weekendbijlages en pretentieuze journalistieke projecten – maar dat interesseert niemand, behalve de redacties zelf. Over wat de lezers/luisteraars/kijkers interesseert, verschijnt veel minder.

Wat wij liever zouden vernemen: Waarom is Karl van den Broeck buitengegooid bij Knack? Hoe is  Wouter Verschelden eigenlijk op De Morgen terecht gekomen, en onthaald? Wat was dat met dat college van hoofdredacteurs op de VRT? Zelfs over de ontslagen bij De Morgen in 2009 lazen wij nauwelijks iets, behalve op de blogs van misnoegde ex-werknemers.

En nu weer, met Walter Pauli die naar Knack vertrekt. Iedereen twittert dat er nu twee of drie of zes vacatures zijn bij De Morgen, maar verder geen woord. Als een politicus van het zevende knoopsgat overweegt om in de provincie op te komen in plaats van als zesde opvolger in Vlaanderen: drie dagen paginalange analyses in alle gazetten. Een journalistiek zwaargewicht verhuist naar de concurrentie? Niks, nul, noppes.

Welnu, Radio Plasky heeft besloten daar verandering in te brengen. Op bevel van onze hoofdredacteur geven wij een tape van onze webcam vrij. Hier is de waarheid en niets dan de waarheid over de transfer van Walter Pauli:

Der Schönwetterhauptschriftleiter

Weet u wat altijd indruk maakt in onze Vlaamse innovatieve kenniseconomie? Je talen kennen. Iemand die zijn talen kent straalt een goede opleiding, brede belezenheid en internationale ambitie uit. Dat is goed voor je intellectuele imago en, zolang het niet met Frans is dat je koketteert, ook voor je Vlaamse imago.

Een man wiens imago wel een opkikker kan gebruiken, is Wouter Verschelden. Sinds februari enig hoofdredacteur van De Morgen, heeft hij nog geen enorme lijst opzienbarende artikelen gepubliceerd. In maart schreef hij een verplicht nummertje voor Internationale Vrouwendag, dat wel, en bezong hij zijn bewondering voor Oprah Winfrey.

In mei was er dan de slome poging om het zeer vergeetbare boek van Steven Samyn te hypen, maar zijn eerste échte opiniestukje schrijft hij vandaag, over iets dat wij alweer vergeten zijn. Waarover hij schrijft doet er ook niet echt toe, het is wát hij schrijft. Verschelden probeert zijn imago op te krikken door een Vreemde Taal te gebruiken: het Duits!

Leve het NRC Handelsblad! (deel 2)

Gisteren bewezen wij met harde cijfers dat De Standaard lijdt onder de grenzeloze verering van oud-hoofdredacteur Peter Vandermeersch. Vandaag pikken wij er een artikel uit waaruit blijkt dat alle journalistieke deontologie — toch al zo zeldzaam — resoluut over boord gaat wanneer Vandermeersch zijn nieuwe krant in het spel is.

Zo lazen wij op 8 maart 2011 een verbluffend staaltje Vandermeerschverheerlijking, niet pijnlijk omdat het zo’n domme en overduidelijke idolatrie is, maar omdat het de zaken volstrekt verkeerd voorstelt. Het is gewoon een leugenachtig artikel. Steven De Foer, het verbaast niemand dat hij het is, schreef over de concurrenties tussen het NRC Handelsblad en De Volkskrant:

Veel meer nog dan journalistieke ideeën zijn agressieve marketingtechnieken vanuit Vlaanderen naar Nederland overgewaaid, sinds Christian Van Thillo en zijn Persgroep daar verschillende kranten overnamen. Toen zowat vijftien jaar geleden in Vlaanderen de gewoonte ontstond om lezers te lijmen met gratis dvd’s en andere acties, haalden de Nederlandse krantenmakers daar de neus voor op. Een lezer verleidde je met artikels, niet met cadeautjes. […] Zaterdag bood De Volkskrant een abonnement van een half jaar aan voor 99 euro in plaats van 153 euro, en daar kreeg je dan een Nespresso-apparaat bovenop dat in de winkel 99 euro kost. Past goed bij die gratis dvd van The American, de jongste film met George Clooney.  […] Vandermeersch reageert stoïcijns. ‘Als ze George Clooney moeten inzetten om ons tegen te houden, zijn wij goed bezig.’

Wat in het hele artikel nergens vermeld wordt, is dat niet de Persgroep van de Volkskrant maar het NRC Handelsblad dat opbod in Nederland heeft ingezet, door een abonnement voor twee jaar aan te bieden met een korting van 235 euro én een iPad. Dat geeft plots wel heel ander beeld van die concurrentiestrijd.

Leve het NRC Handelsblad! (deel 1)

Wist u dat er een verguld ruiterstandbeeld van Peter Vandermeersch staat in de hal van de kantoren van De Standaard?  Nieuwe journalisten moeten daar, vóór de ondertekening van hun contract, trouw zweren aan de principes van Zijne Marketeerigheid. Wie dat niet doet komt er niet in, zo simpel is het. Vandermeersch is een jaar weg bij De Standaard, maar wordt er meer dan ooit geadoreerd.

De binnenhuisdecoratie van De Standaard is onze zaak niet, maar hun berichtgeving natuurlijk wel. Hoe zou die veranderd zijn sinds Vandermeersch’ vertrek? Hij kon zichzelf minder vaak in rubrieken opvoeren, maar over zijn nieuwe krant kon dan weer vaker bericht worden. Om zelf uit te zoeken hoe het zit zijn wij te lui, en dus hebben wij  Plasky Statistics onze krantenarchieven in gestuurd.

Dit is niet het gouden ruiterstandbeeld, maar het komt conceptueel wel dicht in de buurt.

Een kleuter die zijn zin niet krijgt

Steven Samyn is een kleuter. Wij vermoedden het al langer, maar nu is het bewijs geleverd met een artikel over Belgacom-CEO Didier Bellens.  Samyn, of liever Steven (kleuters mag men tutoyeren en bij de voornaam noemen), heeft hierover een in journalistiek zelfbeklag verzopen stukje gepleegd in de weekendeditie van De Morgen.

Driekwart pagina lang sleurt Steven de lezer door een klaagzang waarvan wij u een korte samenvatting geven — weest u Radio Plasky alvast dankbaar dat u het artikel zelf niet meer hoeft te lezen. Bellens zou het aangedurfd hebben om het tijdens de persconferentie over de halfjaarlijkse cijfers vooral over de halfjaarlijkse cijfers te hebben! Hij waagde zich vervolgens aan een grapje over het aan Telenet verloren voetbalcontract! Schande! Een grapje! Bellens kreeg het tenslotte op zijn heupen nadat hij al drie keer ‘neen’ geantwoord had op de vraag of hij schuld bekende en dus ontslag ging nemen.