Beginnende journalisten: geeft hen tijd en respijt

Didier Bellens, topman van Belgacom, wordt verdacht van passieve corruptie. Als u het ons vraagt, is dat een ridicule tenlastelegging. Passieve corruptie? Dat zou niet als misdrijf mogen beschouwd worden. Dat is een teken van uitzonderlijke  intelligentie: zappend vanuit de sofa geld binnenharken, het is weinigen gegeven.

Veel zwaarder werk (en bovendien slechter betaald) is verslag uitbrengen over dergelijk complexe zaak. Simpele zielen zoals u en ik zouden in enkele zinnen zeggen dat Didier Bellens, baas van Belgacom, als privé-persoon in verdenking is gesteld van passieve corruptie en dat we hierover verder geen details kennen. [UPDATE: ondertussen is geweten dat het een verkoop van een Belgacom-gebouw betreft ver onder de marktwaarde en dit aan Edmée de Groeve. Wat een naam, Edmée. Ze zou meteen het eerste vrouwelijke lid van onze redactie kunnen worden.]

Moet u nu even kijken wat een professioneel journalist zoals Yves Borms hiermee doet.

’n Kritische attitude

Juicht, vrienden, juicht: Peter Vandermeersch deelt ons op zijn blog mee welke diepgaande inzichten hij heeft verworven over zijn krant NRC Handelsblad dankzij een lezersenquête. De reeks telt vier afleveringen (hij heeft veel inzichten verworven). Die staan ook allemaal op mediakritiek.be, dus dan moet het wel belangwekkend zijn.

Alexander Pleijter, die in één blogpost gemiddeld meer zinnigs meldt over de media dan tot nog toe Vandermeersch in zijn hele carrière, maakt er op denieuwereporter.nl een fijnzinnige bedenking bij:

Mooi dus dat Vandermeersch zo open is over de uitkomsten van het lezersonderzoek (vaak houden kranten die angstvallig geheim), maar het maakt ook wel duidelijk dat zulk onderzoek over het algemeen weinig concrete verbeterpunten oplevert.

Als toemaatje zijn er de schampere vaststellingen van Paul Disco in de commentaarsectie, die de hele zaak “meer PR dan journalistiek” vindt en de opmerking van een zekere Ingrid die stelde dat “de qoutes van de lezers die hij gebruikte zo lukraak [waren], dat je er niets mee kan. […] Peter Vandermeersch kenmerkt zich in zijn blogs wel vaker om op een creatieve manier kritiek te interpreteren en te pareren.”

Wij vragen ons af of Vandermeersch’ beleid bij NRC Handelsblad al niet genoeg aandacht krijgt in De Standaard, dat ook mediakritiek.be zijn stukken moet overnemen. Hoeveel aandacht krijgt Vandermeersch’ nieuwe speeltje dan wel van zijn oude speeltje? Dat hebben wij laten uitrekenen door Plasky Statistics. Meer hierover in een volgende uitzending.

"Ook gesterkt door dit lezersonderzoek willen we doorgaan met het maken van een krant die zich ontwikkelt in de breedte en in de diepte; die helder gestructureerd is en een overzichtelijke lay-out heeft; waarvan de vormgeving de genuanceerde inhoud ondersteunt. Een krant ook die luistert naar de lezers maar ook eigenzinnig en koppig is. Een krant van het hoofd, maar ook van het hart. Want daar staat elke redacteur van NRC voor." Ja hoor, mediakritiek.

LINKS:

• De blog van Peter Vandermeersch
• De bedenkingen van Alexander Pleijter e.a.
• Mediakritiek.be

De paukenist van U2 is John Lennon

Rockjournalist: welke muziekliefhebber droomt er niet van dat prachtberoep? Nieuwe platen nog voor ze in de winkel liggen gratis toegestuurd krijgen! Betaald worden om naar concerten te gaan! Backstage verbroederen met je idolen! Daar nadien straffe verhalen over vertellen op café!

Wat je nadien in je artikel zet, doet er niet zo toe.  Muziekbeleving is altijd subjectief. Je lult vaagweg met termen die erg breed geïnterpreteerd kunnen worden (‘gedurfd’ en ‘verrassend’, maar ook ‘tomeloos’ of ‘gepijnigd’), je kruidt dat met een opgeleukte anekdote en een vergezochte metafoor en ziedaar, recensie klaar.

Ja, zo simpel is het. En dan lees je dit, van de hand van Pieter-Jan Symons, op de website van De Morgen, over een concert van The Doors:

Brock is een sessiezanger die wel een aardige prestatie neerzette Morrison’s stem te imiteren, maar de mystiek en het gevaarlijke miste dat je lichaam helemaal deed daveren wanneer Mr. Mojo Rising zijn keel opentrok. Maar naast Jim was ook bassist John Densmore er niet bij en dus werd ervoor gekozen om diens nochtans vaak sprekende baslijnen te vervangen door de wat overmoedige en na een tijdje gewoon irritante orgeldeuntjes van Ray Manzarek.

Op details als de zinsbouw na lijkt dit tamelijk goed, met hoogst subjectieve termen als  ‘sprekende baslijnen’ en ‘overmoedige orgeldeuntjes’. Toch vallen er enkele puntjes van vernietigende kritiek te formuleren:

1. John Densmore was de drummer van The Doors, niet de bassist.
2. The Doors hadden helemaal geen bassist.
3. Eventuele baslijnen werden dan ook meestal door Ray Manzarek op zijn orgeltje gespeeld.

Humor bij de schrijvende pers

Het is jammer, althans voor journalisten, dat wij niet allemáál journalisten zijn. Want dan pas zouden wij hun schrijfwerk echt naar waarde weten schatten. Het vraagt een vakman om vakmanschap te kunnen appreciëren. Helaas zijn weinigen onder hun lezers begiftigd met datzelfde verheven gevoel voor taal als de journalisten zelf. Zo gaan vele van hun briljante publicaties onopgemerkt voorbij en dat is jammer.

Gelukkig zijn journalisten behalve literair hoogbegaafd vaak ook edelmoedig. Zij voelen zich niet te min om hun analfabete lezers te helpen hun talige pareltjes te begrijpen, bijvoorbeeld wanneer ze een grapje maken. Dan onderstrepen zij de clou graag met het woordje ‘euh’.  ‘Euh’ suggereert een aarzeling of zelfs een veronderschuldiging, maar plaatst in werkelijkheid natuurlijk de grap voor het voetlicht. Zo werkt het: