Er zijn wel grenzen, hoor

Wat vindt u van deze zin?

Ik heb altijd gedacht dat non-stop orale zelfbevrediging is wat mensen bindt die de kakresten van tussen het gat schrapen met vers gedrukte geldbriefjes, maar blijkbaar vallen geldkoeien onder te brengen in soorten.

Dit hermetische pareltje, van de hand van Elmo Lê van, opent een televisiekritiek, een genre dat tegenwoordig meer schrijvers dan lezers lijkt te tellen.

Andere juweeltjes uit hetzelfde stuk:

Hij is evenveel mensenmens als ramptoerist, zich situerend op de slappe koord tussen empathisch en respectloos.

Maar hoe vreselijk was de aflevering van vorige week waarin Rob Jarrett, een Britse zakenman en bevriend met een rijke Belg die hoopt dat mensen hem verwarren met Karel Lagerfeld, zichzelf met de piet uit de broek op de borst klopte?

Waarom staan kranten toe dat dit soort zinnen gepubliceerd wordt? Wanneer zal het zeer middelmatige schrijvers eindelijk verboden worden zich te buiten te gaan aan dergelijk wanstaltig gebrabbel? Hoe lang moeten wij lezers nog lijden onder de blinde terreur van ongeïnspireerde kalfskoppen die hun gekunsteld taaltje proberen slijten als vlot en geestig en bovenal creatief?

Of, zoals Elmo Lê van het zelf formuleert in een zeldzame leesbare zin:

Wanneer komt er een vaccin tegen de zelfverheerlijking van blaaskaken?

LINKS: