Van horen zeggen

De titel staat tussen aanhalingstekens. De eerste zin van de inleiding begint met: “Volgens de Duitse krant Die Welt…”

Dat boezemt al weinig vertrouwen in. In de rest van het artikel (inleiding + drie paragrafen) lezen wij “De Duitse krant Die Welt schrijft dat…”, “Het blijkt niet helemaal duidelijk wat…”, “er wordt vanuit gegaan dat…” en “Naar verluidt…” We tellen ook zes keer het werkwoord ‘zouden’.

Er staan in het artikel maar twee zinnen die zonder een slag om de arm te houden een feitelijke situatie beschrijven. En dat is bij minstens één van de twee nauwelijks gerechtvaardigd.

Kijk, als je het niet weet, is dat niet zo erg. Schrijf er dan gewoon niet over.

LINKS:

• Het schijnt dat er naar verluidt mogelijk iets gebeurd zou kunnen zijn. Misschien.

Een greep uit de week

Het is zomer en ons redactielokaal moet dringend herschilderd worden. De muren zijn eierschaalwit met krijtrotswitte chambranten en plinten, en het plafond is kokkelschelpwit.

Maar onze hoofdredacteur wil porseleinwitte muren, melkkwartswitte chambranten en een kokoswit plafond. En dus heb ik me, heeft hij me aan het schilderen gezet.

Leuke klus is dat, maar erg tijdrovend. Daardoor had ik deze week nauwelijks tijd voor de radio te zorgen. Jammer, want ook deze week weer bood De Standaard heel wat mogelijkheden tot briljante uitzendingen. Zo had ik graag iets willen brengen over:

• Dat ongelooflijke stuk van Stijn Cools in De Standaard over de al dan niet armoedige wijk Beekveld. Cools gaat op veldonderzoek, maar verzwijgt tot in de laatste paragraaf dat dat eigenlijk zinloos is omdat de cijfers zich logisch laten verklaren. Zijn reportage bevat nauwelijks inhoud, maar wel deze fantastische zin:  “Afgezien van een rondslingerende pmd-zak met Jupiler-blikjes valt er weinig te merken van (kans)armoede.”
• Het stuk in De Standaard van Ine Roox, toch al niet onze favoriete buitenlandjournaliste, over drones in Jemen. De titel luidt: “Drones voeden terreur in Jemen” en in de inleiding schrijft Roox: “Amerika voert de aanvallen met drones nog op, terwijl de doden door onbemande vliegtuigjes jihadi’s juist nog verbetener maken.” Straffe stelling, maar die blijkt, alweer in de laatste paragraaf, volledig gebaseerd op het persoonlijke aanvoelen van één man. Heeft Roox ooit een ernstig rapport gelezen over de pro’s en contra’s van drones in de strijd tegen terreur? Iets over Jemen? Wij vermoeden ernstig van niet. Hier Ineke, leesvoer om je in te werken: Why Drones Fail en Why Drones Work.
• Dat ingezonden opiniestuk van David Dessin (wie?), die vanuit misplaatste morele verontwaardiging iets schreef waarin werkelijk geen énkel argument intellectueel correct was of terzake deed. Oh, Dessin is ‘filosoof’? Aan een Vlaamse universiteit? Ja, dat verklaart veel, veronderstel ik.
• Iets over eender welk opiniestuk van Bart Sturtewagen in De Standaard. Het blijft merkwaardig hoe hij over boeiende tijden zo’n nietszeggende dingen weet te schrijven.

Onze hoofdredacteur heeft al vaker geopperd dat er in de zomer geen kranten zouden moeten verschijnen. We kunnen inderdaad best twee maanden zonder sudoku’s en Garfieldgags.

LINKS:

• Stijn Cools toont aan hoe schadelijk zomerstagiairs op een redactie kunnen zijn
• Ine Roox toont aan dat professionele journalisten niet noodzakelijk beter zijn.
• David Dessin toont aan dat hogere studies geen hoger intellectueel vermogen impliceren
• Bart Sturtewagen toont helemaal niets aan, behalve het voeren van de titel ‘opiniërend hoofdredacteur’ niets aantoont

Belezen, wijs, bedachtzaam schrijft hij zijn erudiete stukken, pent hij ze ernstig neer

Wat rest de journalist om zijn imago mee op te blinken? Dat hij niet kan schrijven, is al lang geleden aangetoond. Vandaag beschikt hij evenmin nog over vakkennis; de journalist is generalist. En sinds het internet kan iedereen met de groten der aarde een babbeltje slaan. Opscheppen dat je laatst nog met Theo Francken stond te kletsen lukt niet meer. Francken kletst met iederéén. Wat rest hem nog, de journalist?

Intellectualiteit! Een prachtbegrip, dat tegelijk exclusief klinkt en vaag is, en dat maakt het aantrekkelijk én gemakkelijk voor journalisten om zich dat imago aan te meten. Dat doen zij dan ook: Rik Van Cauwelaert en Joël De Ceulaer voorop natuurlijk, maar ook volksere types als Yves Desmet laten graag terloops merken hoe belezen zij zijn.

Toch klinkt dit gemakkelijker dan het is en jonge veulens willen zich nog wel eens vergalopperen. Dit weekend lazen wij een opinietje van Maarten Goethals in De Standaard. Zo begint hij:

Het onzichtbare zichtbaar maken. Het subtiele mysterie tussen licht en duisternis fluisterend ontlokken en tegelijk, in de kwetsbare pracht, sacraal bezweren. De fonkelende oneindigheid van het extatische moment in één blik eeuwig vastleggen. Uit deemoed, overmoed of beate devotie.

Dat staat er dus echt : “Het subtiele mysterie tussen licht en duisternis fluisterend ontlokken”. Goethals probeert er nog onderuit te komen:

Yves Desmet ontkent dat hij bestaat (maar heeft helaas ongelijk)

Vandaag stelt Yves Desmet in De Morgen vast dat Gwendoline Rutten (voorzitter van Open VLD) kritiek heeft op de Vlaamse regering, niet vanuit strategische overwegingen maar vanuit oprechte verontwaardiging over het beleid of gebrek aan beleid. Desmet laat noteren:

Je zou het voor minder over een bewuste strategie hebben, maar de kans daartoe is klein: in zulke temperaturen doet geen partij de moeite om een grote strategie te bedenken, al was het maar omdat in de Wetstraat bij collega’s en Wetstraatwatchers niemand meer rondloopt om hem ook op te merken.

Waarschijnlijker is dat Gwendolyn Rutten, ooit actief als kabinetschef in de Vlaamse regering, en dus enigszins thuis in de dossiers daar, het een beetje op haar heupen kreeg van de goednieuwsshow en het stelselmatig uitstellen van beslissingen.

Hier heeft Yves Desmet echter buiten zichzelf gerekend (tamelijk uitzonderlijk is dat). Want natuurlijk is er wel één Wetstraatwatcher die het heeft opgemerkt en dat is Desmet zelf, zoals hij hier bewijst.

Sterker nog: Desmet toont zich zo bekwaam in het Wetstraatwatchen dat hij een stuk over blijkbaar expliciet a-strategische uitspraken van Rutten tóch weer de strategische tour opgaat:

Dat maakt de aanval begrijpelijk, maar daarom strategisch nog niet verstandig. Want Open Vld zit in de peilingen nu ook weer niet zo florissant in zijn slappe was om ongegeneerd te kunnen uithalen naar de stemmenkanonnen van andere partijen. Die zullen namelijk beslissen of haar partij volgend jaar mag meedoen en op welke niveaus. Die zullen beslissen of de burgemeester van Antwerpen in de stuurcabine komt, dan wel of er een coalitie tegen hem in elkaar geknutseld wordt. En of in elk van die scenario’s er nog plaats is voor de Vlaamse liberalen.

Ja, dat is de ware Wetstraatjournalist, beste luisteraar. Als hij maar de strategieën, manoeuvres en tactieken achter elke halve lettergreep van een politicus kan analyseren, interpreteren, duiden, dan is hij in zijn element. En als zijn analyse hem vertelt dat de politicus in kwestie géén strategie had, dan voelt hij zich niet te beroerd om hem er één aan de hand te doen.

Want stel je het onwaarschijnlijke horrorscenario voor dat politici zich op inhoud en beleid zouden focussen. Waar moet hij dan binnenkort over schrijven?

LINKS:

• Yves Desmet. Waarom lezen wij hem eigenlijk nog?