Eerlijk gezegd begint het een beetje vermoeiend te worden om De Morgen te lezen. De fouten, slordigheden en regelrechte idiotieën zijn amper nog bij te houden. Het scherpt de kritische zin aan, dat is waar, maar echt iets bijleren doe je niet.
Zaterdag gaf Maarten Rabaey commentaar bij de kledij van Obama en Biden op de zogenaamde ‘biertop’. Hilarisch en treurig tegelijkertijd:
Om de ontspannen sfeer in de verf te zetten daagden zowel Obama als Biden op in vrijetijdskledij, met korte mouwen.
Het is duidelijk dat Rabaey de foto’s van die biertop nooit bekeken heeft, anders had hij de lange mouwen van Obama en Biden vast gezien. Waarom hij er desondanks over schrijft, is inderdaad een raadsel. Enfin, hoogst vermoeiend is het.
Radio Plasky 
Dat er in De Morgen feitelijke fouten en actuele verdraaiingen staan is inderdaad al lang geen geheim meer. De kern lijkt te zijn dat de daar nog werkende journalisten (in hun poging om zichzelf beter te doen verkopen?) hoofd- van bijzaken niet meer van elkaar weten te onderscheiden en niet helder meer zien wanneer iets dan wel interessant, saai of totaal onzinnig is. Hun columniste Margot VDS is voor ons het absolute epitoom van deze evolutie. Als dat pseudoliteraire monster het hoogtepunt van het Vlaamse columnistenschap moet voorstellen dan kunnen we daar alleen maar radeloos over zijn.
Helaas verklaar ik mij volledig akkoord met Frank. Waarom overigens een column “Camps&Vanderstaeten” noemen als Camps blijkbaar de moeite niet meer neemt om het een dag van mevrouw Vanderstaeten over te nemen. Ik heb zin om haar persoonlijk een brief (lees: mail) te sturen waarin ik haar zo diep de grond inboor dat ze nooit meer een letter durft neer te pennen. Het zal wel bij dromen blijven, maar dan zeer zoete.
re: blinde journalistiek
Tja, als je zinnen uit de context rukt kan je elk artikel natuurlijk in een ander daglicht plaatsen.
Ter info voor de lezer van deze blog: dit artikel ging over een racismerel waar de VS al twee weken over praatte, niet in het minst omdat Obama ze zelf op de politieke agenda plaatste. Als de president en de vice-president daarna met de betrokkenen (een Harvard-academic en een agent) met opgestroopte, korte, hemdsmouwen een ‘pint pakken’ om de zaken uit te praten is dat nieuws. De ontmoeting vormde niet alleen een stijlbreuk met het Bush-tijdperk, ze gaf ook aanleiding tot debatten over de – al dan niet vermeende – raciale breuklijnen in de VS vandaag.
Ik citeerde daarom ook uit een opiniestuk van het Center for American Progress, om duiding te geven over het tema. In tegenstelling tot U gebeurde dat overigens mét voorafgaande toestemming van de auteur.
Ik vermoed dat Rabaey niet goed weet wat de uitdrukking “shirt sleeves” inhoudt — dat is namelijk de term die ik in de Amerikaanse berichtgeving zie. Blijft natuurlijk dat het idioot is om een artikel te schrijven zonder naar de foto’s te kijken.
Soit, zonet mijn opname van Man On Wire bekeken, afgelopen weekend op BBC. Waarbij de ondertitelaar ook enkele flaters sloeg, zo verstond hij/zij op een gegeven moment “Paris Match” als “very much”.
Ik wilde hier geenszins insinueren dat Maarten Rabaey door de band genomen flutartikels over flutonderwerpen schrijft. Dat doet hij namelijk niet. Als meer context had moeten dienen om dat duidelijk te maken, kan ik mij enigszins in zijn kritiek vinden.
Maar context die van lange mouwen korten mouwen maakte, bevatte het artikel helaas niet. Ik wil dat van die ontspannen sfeer best geloven, maar het is jammer dat het voorbeeld gelogenstraft wordt door de foto. Het blijft voor mij een raadsel waarom iemand schrijft over ‘korte mouwen’ als die mouwen nu eenmaal niet kort zijn.
het is niet: ‘niet in het minst’. het is: ‘niet het minst’.
Mooie droom Mien, maar als ik Marge een beetje in kan schatten stopt ze maar met onzin te schrijven als je de pen uit haar dode koude handen rukt. Daar heb ik dan nog wel sympathie voor.
Normaal kruip ik niet in de pen en heb ik niet de arrogantie mijn mening op te dringen maar maar ik zie nu ook dat uw station afglijdt naar het niveau van forumschrijvers van het laatste nieuws, en van de standaard, zoals Emile Plasky terecht opmerkt :-)
Dit het profiel van briefschrijvende Mien op flikr, en dat verklaart meteen waarom ze niet in staat is om de kwaliteit van journalistieke genres te bepalen of te begrijpen :-)
(About Mien De Winter / Mien De Winter “Mijn lichaam kan men beschrijven als een collage van Keira Knightley’s borsten, de kont van Kylie Minogue en de benen van Naomi Campbell. Maar dan witter. Ik studeer journalistiek aan de EHB, schrijf voor CJP en werk vrijwillig voor XL Air en UrGent. Veel vrije tijd heb ik dus niet meer over. Mocht je toch nog naar de cinema willen gaan met mij kan je altijd proberen op het nummer 0900/54 98 63. Oh ja, ik speel ook dwarsfluit, ik hou niet van luidruchtige kinderen op de trein en eer de mens die klassieke muziek draait in het Metrostation Louiza.”)
Ik kijk uit naar meer geciviliseerde luisteraars en met zin voor kwalitatief sarcasme
Uw toegenegen Berthold
shirt sleeves/ short sleeves… pffff
Niet ons station glijdt af, maar de luisteraars van ons station. Dat is een belangrijk verschil. Wellicht begrijpt u nu beter onze directeur-stichter-voorzitter-hoofdredacteur-zaakvoerder zijn afkeer van hoge luistercijfers.
@ Berthold Grieskes
Ik zou denken dat het duidelijk is dat van die hele beschrijving geen woord waar is.
Meneer Plasky,
enig inzicht in de werking van een (door welbekende redenen onderbemande) krant zou u toch kunnen helpen in het in de juiste context plaatsen van een aantal inderdaad betreurenswaardige fouten.
Ook schrijft men alleen een hoofdletter -u- wanneer men over God praat.