Over de gebroeders Plasky

De gebroeders Plasky zijn met vier; in volgorde van willekeurige leeftijd heten zij Auguste, Max, Emile en Eugène. Alle vier hebben zij dezelfde neef, Maurice. Tezamen beheren zij een radiostation, dat zij poëtisch Radio Plasky hebben gedoopt. Dit radiostation bent u nu aan het lezen.

Auguste Plasky

Auguste Plasky is de oudste van de gebroeders Plasky. Hij ziet zijn eerstgeborenerecht vooral als een eerstgeboreneplicht en derhalve zichzelf als hoeder van zijn broeders. Weinigen koesteren zo’n warme vaderlijke gevoelens voor hun broers als Auguste, en nog minder slagen er in deze zo volledig te negeren vanuit een doorgedreven liberale ideologie.

Auguste is de geldschieter, bezieler, oprichter, directeur en hoofdredacteur van Radio Plasky. Daarnaast helpt hij de immer aanmodderende staatslui het land te besturen, heden ten dage voorwaar geen sinecure. Daarenboven staat hij er op zijn hemden zelf te strijken. Dit alles resulteert in een permanent tijdsgebrek, dat Auguste verhindert om persoonlijk uitzendingen voor Radio Plasky te verzorgen. Zelf beweert hij: “mijn stem bezit niet dat warme, diepe timbre waarover mijn broers wel beschikking hebben. Men heeft een radiostem of men heeft er geen, en daar schikke men zich naar.”

Niemand echter, kan zo kankeren op media en medemens als Auguste, die immers op professioneel vlak vrijwel dagelijks met beiden geconfronteerd wordt. Auguste blijft zo de grote inspirator van zijn zoeter gevooisde broers. En geen van hen zou dat anders willen.

Max Plasky

Max Plasky is de tweede in de rij, en werd pas na 18 uren zwaar labeur geboren. Enige hersenschade was zijn deel. Dat belet hem echter niet om niet minstens even hard als zijn broers van leer te trekken tegen media, de samenleving, zondagsrijders en rondlopende kinderen in de Ikea.

Tot zijn eigen grote verbazing, en misschien nog tot grotere verbazing van zijn broers heeft Max met een flutdiploma met relatief gemak een job te pakken gekregen. Het werk is dan ook navenant; het grootste deel van de tijd staart hij naar het scherm en probeert hij humeurige mopperaars van zich af te houden.

Max jubelt vaak lyrisch over creatief taalgebruik, maar struikelt over d/t-fouten, foute meervouden en ander taalleuks. Foute vertalingen op bijsluiters of verpakkingen van eetwaren vindt hij dan weer bijzonder lollig.

Meer nog dan zijn broers heeft Max een boontje voor schone beeldekens, in het algemeen, maar in het bijzonder kranten of magazines. Meer beeld en minder tekst, daar wordt de wereld alleen maar mooier van. Dat er met meer beeld ook minder blunders in de krant zullen staan, is uiteraard mooi meegenomen.

Sinds enige tijd is Max van de redactionele radioradar verdwenen. Hij vertrok op wat hijzelf noemde “een undercoverreportage naar luxe-erotiek in het Verre Oosten en mogelijk ook elders” en kwam niet meer terug. Hij heeft sindsdien geen uitzendingen meer verzorgd, zelfs niet als correspondent ter plaatse.

De redactie heeft drie theorieën over deze verdwijning. Ten eerste zou het kunnen dat Max dood is; ten tweede zou het kunnen dat hij native gegaan is in de sector van de luxe-erotiek; ten derde zou het kunnen dat hij een gewéldige reportage over die sector aan het maken is, die meer tijd vraagt dan voorzien. Omdat het in geen van die drie gevallen zin heeft om hem terug te halen, heeft de redactie de politie nog niet gewaarschuwd.

Emile Plasky

Emile is de derde van de vier gebroeders Plasky. Zijn verzuringsgraad benadert die van een veenmoeras waarin een door de EU gesubsidieerde azijnfabriek haar overtollige productie loost. De hoofdsponsors van deze ph-waarde zijn: kleine kinderen (tussen 0 en 18), traagheid van begrip, inconsequentie en onredelijkheid, bewegende huisdieren, slordig taalgebruik, lawaai voor of na tien uur ’s avonds en dure restaurants met matige maaltijden.

Emile heeft echter ook veel liefde te geven en dat doet hij dan ook, met name aan zijn drie broers, journalisten die scherpe analyses helder kunnen neerschrijven, mooie lettertypes en goedkope restaurants met lekkere maaltijden.

Emile werkt als humeurige mopperaar op kantoor bij een bedrijf. Althans, dat denken zijn collega’s, die geen benul hebben van het ware belang van zijn baan. In werkelijkheid schuift Emile immers stapels papier heen en weer en klikt hij vaak met de muis.

Emile heeft geen levengezellin, omdat zijn overmatige lookconsumptie elk door beide partijen aangenaam bevonden contact onmogelijk maakt. Daar dit ook betekent dat hij ’s nachts niet om dekens hoeft te vechten, is hij zeer tevreden met de huidige situatie.

Eugène Plasky

Eugène is de jongste der gebroeders Plasky. Hij is de enige van hen die geen rechten heeft gestudeerd. Het moet dan ook niet verbazen dat hij Eugène niet kan lezen en schrijven en derhalve ook niet aan de uitzendingen van Radio Plasky meewerkt.

Eugène is schilder van wat hij zelf ‘moderne kunst’ noemt. Als hij er meer succes mee had geboekt, had hij ongetwijfeld critici gehad die hem de grond inboorden. Zolang dat zich niet voordoet, overleeft Eugène op de liefde en gulheid van zijn broers. Nadien wellicht ook nog.

Maurice Plasky

Maurice is een neefje van de gebroeders Plasky. Toen de broers Radio Plasky oprichtten, mocht hij wettelijk gezien nog geen alcohol drinken en was toetreden tot de redactie dus onmogelijk. Eenmaal ingewijd in de journalistieke wereld van drank, drinken en dronken worden, kon hij evenwel meteen aan de slag als stagiair. Na die proefperiode werd Maurice een vaste stem op de radio.

Maurice ergert zich af en toe, maar enkel aan mensen die schrijven maar niet lezen, mensen die schrijven en zichzelf veel te ernstig nemen, mensen die schrijven zonder hun eigen teksten te lezen, mensen die niet schrijven en zichzelf veel te ernstig nemen, rariteitenrubrieken in kranten, selectieve verontwaardiging, inconsequenties in het algemeen, lange opsommingen, met condensatie bedekte deksels van kookpotten die met de vochtige kant naar onder op tafel worden geplaatst, spellingcheckers en twitter.

Maurice kan echter ook best genieten, bijvoorbeeld van de gebroeders Plasky, een gevulde ijs- en boekenkast, teksttoneel en opiniestukken die getuigen van feitenkennis, schrijfvaardigheid en inzicht.

Maurice hoopt ooit meerderjarig te worden en daarvan de vruchten te plukken in de vorm van een uitkering.